Translated Articles Of My Blog (Greek)

 2015 Δημοψησιμα για την διάσωση της Έλλαδος: Σχόλια και Διάγγελμα (Original article: Short Snapshot #7: 2015 Speech of Greek Referendum Bail Out on 06/27/2015)

Για καλύτερη εμπερία, ενεργοποίησετε Ελληνικούς υπότιτλους γι'αυτό τό βίντεο.

Mεταγραφή

Έχω παρατηρήσει την Ελλάδα απο το 2008 στο πρόγραμμα διάσωση της απο την Ευρωπαική Ένωση. Τώρα που είμαστε στο 2015, 8 χρόνια περάσανε όπου η οικονομία τώρα είναι πιο χειρότερα απο τα επακόλουθα 2008 γεγονότα που η Ελλάδα κατάρευσε οικονομικά. Μολοταυτά, το πρόβλημα  μέσα στη διάρκεια αυτόν τον περασμένων 8 χρονιόν ήταν δια όλου υπήρχε έργο στην αποκρατικοποίηση οργανισμών, δεν υπήρχε αρκετό έργο σε θέσεις εργασίας στην καινοτομία για το περισσότερο πληθυσμό (κυρίως νέοι) που να μπορούν να συντηρηθούν βιώσιμα και να μπορούν να ελέγχουν περισσότερα καθήκοντα με αυτοδιαχειριστικές δεξιότητες που θα έλαβαν μέσα τούτον οργανισμών. Συγχρονιστικά, μεσά σ’αυτα τα 8 χρόνια, ήταν πολύ αντιρεαλιστικό απο την Ευρωπαική Ένωση στην άμεση και έκτακτη αποκρατικοποίηση, οργανισμών, που σε όγκο μέγεθος αναλογικά με άλλες χώρες, πέρνει την πρώτη θέση. Μία οργάνωση που παρουσιάζετε με πιό μεγαλύτερο βάρος άπο οτι ένα είδωλο, αφού έλεγχει την σταθερότητα του λάου με το να απασχολέι το μεγαλύτερο μέρος εργατικότητας. Η Ευρωπαική Ένωση δια όλου εφάρμοσε πράξεις για την ανάκαμψη της Ελληνικής οικονομιάς, δεν διάβασε μεσα στο ελάχιστο χρόνο αναλυτικά πόσες δυσκολίες, πίεσεις, και βαρβαρότητες θα χρειαζόταν για την επίτευξη των αντιρεαλιστικό στόχον διαχείρηση της φοροδιαφυγής και αποκρατικοποίησης. Όπου έαν δε η Ευρωπαική Ένωση ανάλυσε, θα επιτελούσε περισσότερες ευκαρίες και επενδύσεις στο κίνητρο καινοτομίας καθός ελάφρυνση για την διάρκεια επίτευξη οικονομικής ανάκαμψης. Δυστυχώς, η συνταγή της Ευρωπαική Ένωσης απέναντη στν Έλλαδα έβαλε ένα λάο να πάρει θυσίες πέρα απο το κανονικό όριο της. Το αποτέλεσμα ήταν το εξής: Η ανεργία ανάκαμψε απο το 8% στο 25%. Αν ξέρουμε ότι το 25% της ανεργίας αποτελεί μόνο ο μέσος όρος, τότε μπορούμε να πούμε οτι η ανεργία ειναι πάνω απο 30% για τους νεόυς ή το θηλυκό γένος. Γι’αυτούς τους λόγους, μπορείτε να σκεφτείτε πόσο καινοτομία και πολυμορφία έχουμε στο εργατικό περιβάλλον; Η τόκοι αυξήθηκαν άπο το 19% στο 23%. Η αγοραστική δύναμη αποδυναμώθηκε. Μεγάλες εταιρίες, πολύ πτυχιούχοι και εργαζόμενοι που είχαν οικονομική άνεση - έφυγαν από τη χώρα και εκκαθάρισαν των περιουσιακών τους στοιχείων σ’αυτήν τη χώρα - η εμπιστοσύνη τον πολιτόν σαυτή την χώρα ξεθωριάζεται. Γιαυτούς τους λόγους, αυτό το έτος, το σοσιαλιστικό κόμμα Σύριζα πήρε το καθήκον για να αντιπροσωπεύσει όλα τα πολιτικά ζητήματα αυτής της χώρας. Ο στόχος των αποκρατικοποίησεων που θα οδηγόυσε στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας ήταν πολύ αισιοδοξή και διαστρεβλωμένη δίοτι δεν διάβασαν και δεν έκαναν αρκετή προόδο στην αλλαγή ενός αναπληρωματικό εργονομικό περιβάλλον που να ήταν βιώσιμο και επωφελούς κατάστασης για τους περισσότερους εργαζομενούς. Αντίθετα, άφησε αυτό το περιβάλλον χωρίς αρκετή διαχείριση, άφησε την νοότροπια των κάθε Ελλήνων και ώς μιά κοινότητα, είτε αξίως ή μή αξίως, να είναι ακόμα προσκολλημένοι στο δημόσιο τομέα. Τώρα δε ξέρω για το μέλλον αυτού το δημοψηφίσματος. Αυτό δεν έχει σημασία. Το τι έχει σημασία είναι μόλο τα περισσότερα νέα έδειξαν στιγμιότυπο ότι η Έλλαδα σώθηκε απο την δίασωση χρηματοδότησης απο την Ευρωπαική Ένωση, ‘ηταν όλο ένα παραμύθη όταν η πλειοψηφία και οι δήθεν που δεν ψήφισαν δεν είχαν πίστη και εμπιστοσύνη σ’αυτό το όραμα. Η νέα τάξη έφερε πίσω την κρατικοποίηση και τα ωφέλη για αυτόι που πληγωνονται σ'αυτήν την οικονομική ασφυξία, διότι ένιωθαν ότι έχουν το καθήκον να μην τιμωρήσουν πιά τους αφελής, σε ένα πρόγραμμα λιτότητας που μέσα στα 8 χρόνια δεν τους έδωσαν κανένα αναπληρωματικό πρόορισμο που εξήγησα προηγουμένος.  Συνοπτικά, μπορούμε να πούμε οτι η Ευρωπαική Ένωση κόιταξε περισσότερο στην σταθεροποίηση του νομισματός της και λιγότερο στην ευημερία του καθέ ελληνικού εργαζομένου σε ένα βιώσιμο περιβάλλον. Θα έπρεπε η λιτότητα να έβαζε μέτρα που να κοίταζε τους ανθρώπους αντί μόνο απολύτος σε έργα που επωφελούν για την οικονομική ανάκαμψη της Ευρώπης.

Με αφορμή των πράξεων της Ευρωπαικής Ένωσης, τώρα έχουμε ένα σοσιαλιστικό κόμμα που λέει οτι παραβιάζουμε φυσικόυς κανόνες με την αποκρατικοποίηση και κούρεμα επιδότησης στα κατώτατα στρώματα. Εδω πάμε στο παρασκήνιο όπου «αρπάζουμε μία ζεστή κατσαρόλα». Πιο λεπτομεριακά, φαίνετε ότι κατηγορούμε καταχρηστικά με μόνο παρουσιαστικά της εξωτερικές πράξεις που έκανε η Ευρώπη. Το πέρνουμε αυτό ως το απόλυτο λάθος που κατάντησε η Έλλαδα σ'αυτήν την κατάσταση, με μόνο λύση να πράξουμε αντιθέτως. Άλλα θεωρητικά, αυτο θα συμβεί, όταν μια ζεστή κατσαρόλα, που παριστάνετε σαυτό το σκηνικό το δημόσιο τομέα, που πέρνει συσσωρευμένες έκτακτες πιέσεις χωρίς διαπραγματεύσεις απο το χέρι, που παριστάνει την Ευρωπαική Ένωση, δε δικαίος ή όχι των πράξεων, η κατσαρόλα αντί να έιναι υπο το έλεγχο απο το χέρι, θα κάψει το χέρι αν το χέρι δεν διαβάζει την κατάσταση που η κατσαρόλα έιναι «τώρα», με το παρόν σοσιαλιστικό κομμα. 

Και με αυτό ως αφορμή, ο πρόεδρος του σοσιαλιστικού κόμματος το πέρνει ως όφελος να παρουσιάση την δική του ιδεολόγια που στρέφετε περισσότερο στην ισότητα του κάθε πολίτη και στην αξίωση της συλλογικής σκέψης αντί την κυριότητα της κάθε Ευρωπαικής χώρας.  Αν αυτό το κόμμα επιμένει όμως στο λαό και στο λαό μονο, χωρίς αλλαγή νοότροπιας στο δημόσιο τομέα, χωρίς την ενσάρκωση σε ένα περιβαλλόν που προώθει την καινοτομία και παραγωγικό περιβαλλόν, θα φέρει μια κοινώνια που αυτή η ισότητα είναι άδικη, που δεν την αξίζει για τον κάθε πολίτη, θα φέρει ενα περιβαλλον αδράνειας χωρίς κίνητρο ο κάθε άνθρωπος να κάνει κάτι καλύτερο σαυτό το ανταγωνιστικό περιβάλλον. 

Αλλα έχω να πώ το εξής: Η Ευρωπαική Ένωση δεν έδωσε την σωστή συνταγή και το πληρώνει τώρα απο την πρών αντιπολίτευσή που τώρα κυριαρχεί. Που αν έπραττε τα λόγια της αντιπολιτεύσης, δεν θά ήταν σ'αυτήν τη θέση τώρα. Το λάθος της Ευρωπαικής Ένωσης ήταν στην εμμονή πάνω στην ίδια στρατηγική που το πάρον κόμμα πήρε θέση φέτος και εξήγησε τα ελλατώματα της.  Η Ευρωπαική ένωση δεν πίστευε ποτέ οτι το σοσιαλιστικό κόμμα μπορούσε να πάρει θέση στην Έλλαδα. Κάνανε ένα μεγάλο στοίχημα και έπαιξαν τα χαρτιά λάθος.

Μπορείτε να ακούσετε το διάγγλεμα του δημοψηφίσματος σ'αυτό το βίντεο και σ'αυτό το άρθρο

Επιχείρημα του Locke "On Personal Identity" (Original Article: Locke’s Argument “On Personal Identity” on 07/04/2014)

Κατάσταση του Blog:  Ήμουν πολύ απασχολημένος πρόσφατα και δεν είχα πολύ χρόνο για να κάνω ενημερώσεις στο blog. Μερικές από τις θέσεις που πρότεινα να γράψω θα πρέπει να αναβληθούν για ορισμένο διάστημα. Για οποιεσδήποτε ενημερώσεις απο εμένα, υπάρχει πάντα το twitter, έτσι ώστε να μην έχω πολύ ακαταστασία στο blog. Μολοταύτα, θα σας παρουσιάσω τώρα ένα ενδιαφέρον άρθρο που είχα γράψει σε ένα μάθημα "ηθικής φιλοσοφίας" (ίσως ένα από τα καλύτερα μαθήματα που έχω συμμετάσχει). Αυτό το άρθρο σχετίζεται αρκετά με το blog μου, και σχεδιάζω να το αναλύσω στο ελευθερό μου χρόνο. Χωρίς άλλη καθυστέρηση, παρουσιάζω το άρθρο που συνοψίζει το αρχικό άρθρο του John Locke "On Personal Identity"

Πρόσθετες σημειώσεις: Άλλα πράγματα που δεν ανεφέρα σε αυτό το άρθρο είναι η ιδέα της σκέψης με συνδέσεις, το οποίο ενα διαφορετικό άρθρο περιέχει αυτο το θέμα και κανει μια πιο ισχυρή ανάλυση για τις ίδιες τις εγκαταστάσεις του εν λόγω παρακάτω άρθρο από συντάκτη Namita Nimbalka.

Επιχείρημα του Locke "On Personal Identity"
 

John Locke, λέκτορας στην ηθική φιλοσοφία με πατέρα που ήταν δικηγόρος στη βρετανική κοινοβουλευτική πλευρά μέσα του 17ου αιώνα, παρουσίασε ένα φιλοσοφικό άρθρο "την προσωπική ταυτότητα", που υποστηρίζει οτι η προσωπική ταυτότητα διμιουργείτε απο την δική μας συνείδηση​​. Ο Locke παρέχει περιγραφές για τον καθορισμό της συνείδησης του ατόμου, καθώς και την σύγκριση ανάμεσα στο φυσικό περιεχόμενο ενός ατόμου, όπως το εάν ένα άτομο είναι άνδρας ή γυναίκα (το οποίο φυσιολογικά «παρουσιαστικά» είναι διαφορετικά). Στο τέλος του άρθρου του, ο Locke τονίζει πως η έννοια της συνείδησης μπορεί να εφαρμοστεί στη δίκη ενός ατόμου για την τιμωρία ή ανταμοιβή του. Παρά το γεγονός ότι το άρθρο "On personal identity" έχει πολλή αξιοπιστία τελευταία για τις σημερινές αντιλήψεις μας απέναντη στην προσωπική ταυτότητα, ο Locke δεν παρέχει λεπτομερός πόσο απαιτούμενη μνήμη ένα άτομο πρέπει να χάσει ώστε να είναι καθοριστικό οτι αποτελεί διαφορετικό πρόσωπο από το παρελθόν του. Σε αυτό το δοκίμιο, θα συνοψίσουμε της κύριες παρατηρήσεις του Locke και τις καθημερινές πρακτικές εφαρμογές απέναντη της προσωπικής ταυτότητας «θεωρία» , καθώς και για τα βασικά προβλήματα της.

Ο Locke ορίζει την προσωπική ταυτότητα ως η «αλυσίδα των γεγονότων» της συνείδησης μας. Η «αλυσίδα των γεγονότων» της συνείδησης είναι όλες οι αναμνήσεις που μπορούμε ακόμα να θυμηθούμε. Ο Locke περιγράφει πιο συγκεκριμένα «’Εως όσο αφορά αυτή η συνείδηση ​​μπορεί να επεκταθεί προς τα πίσω έως κάθε προηγούμενη ενέργεια ή σκέψη, τόσο φτάνει η έννοια για την ταυτότητα του εν λόγου προσώπου» (Locke, 12). Ως εκ τούτου, ένα πρόσωπο που δεν μπορεί να θυμηθεί ένα μέρος της δικής του μνήμη, δεν μπορούμε πια να ορίσουμε ότι ειναι το "το παρελθόν" του πια, διότι το άτομο δεν έχει συνειδησή γι 'αυτό.
 
Αφού ο Locke έδωσε πια τον ορισμό της προσωπικής ταυτότητας,  δείχνει στη συνέχεια πώς η συνείδηση ​​έρχεται σε αντίθεση με άλλες θεωρίες με την προσωπική ταυτότητα, όπως η φυσική ουσία και τη μετενσάρκωση. Για παράδειγμα, καποίοι άνθρωποι πιστεύουν ότι οποιαδήποτε αλλαγή στη φυσική ουσία αλλάζει την ταυτότητα του προσώπου. Ο Locke υποστηρίζει ότι η ταυτότητα δεν αλλάζει εώς όσο η συνείδηση ​​του εν λόγω προσώπου παραμένει εκεί. Αφήνει να εννοηθεί μέσα στο άρθρο του ότι ακόμη και «μετά τον διαχωρισμό αυτού του μικρού δακτύλου απο το χέρι ενός ατόμου, εως όσο η συνείδηση ​​αυτού του ατόμου πάει μαζί με το απομονομένο μικρό δάχτυλο, που έχει αφήσει το υπόλοιπο σώμα, είναι προφανές ότι το απομονομένο μικρό δάκτυλο θα αποτελεί το ίδιο άτομο που ήταν ενομένο πρίν, το ίδιο πρόσωπο» (Locke, 15) . Με άλλα λόγια, εάν το μικρό δάχτυλο μπορεί να θυμηθεί όλες τις μνήμες που έζησε πριν με το υπόλοιπο σώμα, είναι το ίδιο πρόσωπο, ακόμη και αν είναι απομονομένο απο το υπόλοιπο σώμα του ατόμου. Επιπλέον, ο Locke θέλει να επισιμάνει την άλλη κατάσταση, δηλαδή την ύπαρξη δυνατότητας ενός ατόμου που έχει την ίδια φυσική κατάσταση, αλλά να μην είναι το ίδιο πρόσωπο (συνείδηση​​). Εάν ένας πρίγκιπας μετέφερε τη συνείδησή του σε μια ξαφνική στιγμή στο σώμα ενός τσαγκάρη, "Θα ήταν ακόμα το ίδιο τσαγκάρη σε όλους που τον έβλεπαν, εκτός από τον εαυτό του» (Locke, 14). Σε αυτή την περίπτωση, ο πρίγκιπας δεν θα εξημολογίσει τον εαυτό του ως το πρόσωπο του τσαγκάρη, ακόμα κι αν είναι «παρουσιαστικά» στο φυσικό σώμα ανθρώπου ενός τσαγκάρη, γιατί δεν μπορεί να θυμηθεί άλλες αναμνήσεις εκτός από αυτές που ήταν σαν πρίγκιπας. Τέλος, υπάρχουν διαφορετικές θρησκείες που πιστεύουν μετενσάρκωση, μια διαδικασία για να υπάρχει το δικό μας εαυτό πάλι ως μια καινούργια ζωή. Ωστόσο, η μετενσάρκωση είναι ένα από εκείνα τα παραδείγματα που η συνείδηση ​​χάνεται πέρα από τη δυνατότητα μας (Locke, 13). Ο Locke αναφέρει ότι ακόμη και αν ένα άτομο που μπορούσε να υποστηρίξει ότι ήταν ο Νέστορα, ο οποίος έχει πεθάνει εδώ και πολύ καιρό, θα πρέπει να παρουσιάσει «συνειδησή από οποιαδήποτε ενέργειες του Νέστορα που έχει κάνει πριν απο το θανατό του, και τότε μόνο και τότε θα βρει τον εαυτό του ως το ίδιο πρόσωπο με τον Νέστωρα" (Locke, 14) . Δεδομένου ότι οι θρησκείες αναφέρουν ότι η μετενσάρκωση είναι μια διαδικασία όπου το δικό μας παρελθόν χάνετε, η μετενσάρκωση με αυτη την έννοια δεν μπορεί να μας δώσει την ταυτότητα που είχαμε προηγουμένος.  

Αφού ο Locke τελειώνει της περιγράφες για τις διαφορές μεταξύ άλλων θεωριών στην προσωπική ταυτότητα, Ο Locke αρχίζει να δώνει διαφορετικά παραδείγματα σχετικά με το πώς η θεωρία του μπορεί να εφαρμοστεί για την επιβολή του νόμου. Πρώτα απο όλα, ο Locke δηλώνει ότι δεν πρέπει να τιμωρηθεί ένα πρόσωπο που δεν μπορεί να γνωρίζει τη δική του συνείδηση​​. Για παράδειγμα, "να τιμωρήσουμε τον Socrates που τώρα ξύπνα για το τι όνειρα ο Socrates είχε χωρίς τη συνειδισή του ... δεν θα ήταν σωστό» (Locke, 15). Σύμφωνα με τον Locke, η τιμωρία για τον Socrates για το ότι είχε στον ύπνο του δεν είναι σωστό γιατί δεν γνώριζε τη δική του συνείδηση​​. Ωστόσο, ένα άτομο που κάνει καλές πράξεις και φιλανθρωπικό έργο προς το παρόν μπορεί να τιμωρηθεί για ένα έγκλημα που έκανε πριν από 20 χρόνια εως όσο χρονικό διάστημα μπορεί να θυμηθεί το έγκλημα που έκανε πριν από 20 χρόνια. Οι άνθρωποι θα υποστήριζαν ότι είναι διαφορετικό πρόσωπο από ό, τι ήταν στο παρελθόν. Ωστόσο, ο Locke το σκέφτεται διαφορετικά. Ο Locke αναφέρει ότι η «απόσταση του χρόνου ή αλλαγή επί της ουσίας δεν θα κάνει με την ίδια συνείδηση ​​δύο άτομα, γιατί η ίδια συνείδηση ​​ενώνει της δράσεις εξ αποστάσεως στο ίδιο πρόσωπο» (Locke, 12). Αντίθετα, αν ένα άτομο πρόσφατα στη ζωή του έχει κάνει μια δολοφονία γύρω από το δημαρχείο και δεν μπορεί να θυμηθεί, ο Λοκ θα υποστηρίξει ότι δεν μπορούμε να τον τιμωρήσουμε, επειδή το μόνο που "κατέχει το σύνολο των δράσεων αυτού του ατόμου είναι εως όσο αυτού του ατόμου συνείδηση ​​φτάνει, και όχι πιο μακρύτερα απο αυτό »(Locke, 15). Αν ο δολοφόνος δεν μπορεί πια να θυμηθεί από τη συνείδησή του την πράξη της θανάτωσης πολών ανθρώπων, δεν αξίζει τότε στην τιμώρησει του διότι δεν «κατέχει στο ίδιο άτομο την εν λόγω πράξη". 

 Έκτος όπου ο Locke έδωσε τον ορισμό και της πρακτικές εφαρμογές (ειδικότερα για την δική) απέναντη στην προσωπική ταυτότητα, ο Λοκ δεν μας παρέχει πόσο το παρελθόν μας πρέπει να χάσουμε έτσι ώστε ένα άτομο να είναι διαφορετικό με σύγκριση το παρελθόν του. Ο Locke παραδέχεται ότι υπάρχουν άνθρωποι των οποίων η συνείδηση ​​διακόπτεται από αμνησία και πολλοί άνθρωποι που έχουν τη συνήθεια να μην αντανακλούν κανένα περιεχόμενο απο το παρελθόν τους (Locke, 12). Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, ο ίδιος παραδέχτηκε ότι υπάρχουν διαφορετικές καταστάσεις όπου ένα άτομο μπορεί να χάσει τις αισθήσεις του (παράδειγμα Socrates), και επίσης άλλες ασθένειες που κυρίως καταστρέφουν την μνήμη του ατόμου, όπως η νόσος Αλτσχάιμερ και Dementia που έχουμε σήμερα. Για όλες τις στιγμές ο άνθρωπος έχει αμνησία, ο Locke δεν παρέχει για ποσό βαθμό αυτή την αμνησία χρειάζετε για να κάνει καθοριστικά έναν άτομο διαφορετικό. Ένα άλλο πρόβλημα του ορισμού της προσωπικής ταυτότητας είναι το εξής: Έως όσο δεν μπορούμε να θυμηθούμε, τότε αυτό που δεν θυμώμαστε δεν ισχύει στον εαυτό μας πια. Για παραδείγματος χάρη, ακόμη και αν χιλιάδες άνθρωποι μας υπενθυμίζουν ότι σκοτώσαμε χιλιάδες ανθρώπους. Έαν πριν από 10 χρόνια θυμόμασταν ότι κάναμε το έγκλημα και υπήρχε η ευκαιρία να είχαμε συνελήφθη. Έως όσο ο ίδιος δεν μπορεί τώρα που συνελήφθηκε να θυμηθεί ότι έκανε το έγκλημα, ο Locke αναφέρει πως ο ίδιος ο άνθρωπος δεν αξίζει να τιμωρηθεί διότι κάνουμε δίκαια πράξη που θέλουμε να τιμωρήσουμε μόνο τον «άνθρωπο» (το φυσικό περιεχόμενο του ατόμου), αλλά καθόλου δίκαια πράξη για την την «παρούσα κατάσταση» του άτομου που εξημολογεί τώρα (άτομο που κυριολεκτικά δεν θυμάτε το έγκλημα). Αυτά τα κενά και αμφισβητούμενα παραδείγματα με την θεωρία του Locke (ο οποίος δεν παρέδωσε ο ίδιος αρκετές πληροφορίες για να δείξει πως αυτά τα διάφορα προβλήματα μπορούν να λυθούν) κάνει δύσκολο στο ερώτημα εαν η συνείδηση ​​έιναι η μόνη πηγή για την προσωπική μας ταυτότητα.